Eva van der Zee, leerling van DE HARPSCHUUR, vertelt haar harpverhaal. Lees hoe muziek, dans en de harp haar leven kleuren.
Ik ben Eva van der Zee, 45 jaar, en woon in Amersfoort. Ik kom uit een gezin met ouders die gek waren van met name klassieke muziek en waar elke zondag de iets van Handel, Bach, Queen of één of andere opera op stond. Mijn moeder heeft als hobby opera gezongen dus als er geen muziek op stond, galmde haar eigen stem wel door het huis. Om haar zangpartijen onder de knie te krijgen had zij een piano waar zij de melodieën op oefende.
Ik ben op vijfjarige leeftijd begonnen met dansen, ballet. Ik stond op het hoogpolig jaren-70-tapijt van mijn ouders voor de televisie toen er een klassiek ballet op kwam, en ik was meteen gegrepen door het ogenschijnlijk moeiteloze, de zwevende elegantie van de ballerina op haar spitzen.
Omdat pirouetten draaien op dat hoogpolig tapijt natuurlijk niet goed voor mijn enkels was, mocht ik op ballet bij de plaatselijke balletschool. De liefde voor het ballet groeide en op 11-jarige leeftijd werd ik aangenomen voor de dansopleiding op het Koninklijk Conservatorium in Den Haag.
Om naast dans ook onze muzikaliteit verder te ontwikkelen was het spelen van een muziekinstrument verplicht, en dat instrument werd uiteraard de piano die we in huis hadden.
De dansopleiding was mooi maar ook zwaar en ieder jaar werden we weer gekeurd, en omdat ik veel groeide was mijn kracht niet op het benodigde niveau. Daarom moest ik na een aantal jaar weer terug naar een gewone middelbare school en ging ik ook terug naar een plaatselijke balletschool. Ik stak wekelijks vele uren in het dansen en stopte met de pianolessen omdat ik daar toch minder liefde voor had. Met de dans is het uiteindelijk helemaal goed gekomen: ik heb de opleiding uitvoerende theaterdans afgerond in Arnhem en daarna een aantal jaren beroepsmatig gedanst.
Mijn moeder deed ook mee in scratch-koren: dan wordt er in een dag een muziekstuk ingestudeerd met meer dan honderd amateur-koorleden die zich ervoor inschrijven, en in de avond is dan de uitvoering. Zo deed ik op 20-jarige leeftijd een keer met mijn moeder mee aan de scratch-musicalsessie in de Pieterskerk in Leiden, waar ik vanuit mijn plaats in het koor vlak bij de harpiste in het begeleidende orkest zat: ik was onder de indruk van de klanken uit die prachtige harp, die bijna in mijn lijf leken te resoneren. Dat was toch iets anders dan de piano bij ons thuis.
Een sprong in de tijd: ik ben altijd blijven dansen, inmiddels weer als hobby, en ben na wat omzwervingen in Amersfoort beland.
4 Jaar geleden deed ik dat bij een balletschool in Amersfoort, waar ik een klasgenoot leerde kennen van een jaar of dertig die mij vertelde dat zij recent was begonnen met ballet en dat dit altijd haar droom was geweest. En iets in haar verhaal deed me denken: wat had ik altijd nog willen doen of leren?
Met het gesprek met haar in mijn achterhoofd zat ik een aantal dagen later buiten een winkel op mijn partner te wachten, toen er een straatmuzikant naast me ging zitten: met een harp, die daar de meest prachtige klassieke en ook popmuziekstukken op speelde. Toen wist ik het weer: dat instrument, de harp, DAT was wat ik altijd nog eens wilde proberen.
Ik ging op zoek naar een harp, en begon informatie te verzamelen over harpen en ook docenten. Gelukkig bleek er een docent in Amersfoort te zijn. Omdat de kosten voor een harp natuurlijk niet klein zijn, besloot ik op marktplaats te kijken en daar vond ik iemand die een harp aanbood. Bij de aanbieder aangekomen stond de harp in een huiskamer waarvan de vloer bezaaid was met speelgoed en spelende kinderen (de autootjes vlogen letterlijk over mijn hoofd toen ik achter de harp plaatsnam om deze te proberen) en besloot dat ik toch beter bij een erkende harpwinkel kon kijken waar ik kon leren welke harp bij mij paste en een en ander kon vergelijken (zonder overvliegend speelgoed).
Daarop maakte ik een afspraak bij de Zingende Snaar in Rhenen, voor velen een bekend adres, en heb een hele middag de klanken van allerlei harpen beluisterd die door de zeer vaardige medewerker werden bespeeld (ik kon uiteraard zelf nog helemaal niet spelen). De harp die ik er steeds blind uitpikte, omdat de klank me raakte en vrolijk maakte, is de harp die ik mee naar huis heb genomen: een Dusty Strings Ravenna hakenharp met 34 snaren.
Omdat ik op moment van de aankoop nog midden in een opleidingstraject zat, heb ik het eerste jaar geen les genomen maar zelf dingen uitgeprobeerd. Ik kan het nog steeds heerlijk vinden om aan het einde van de dag (liefst als iedereen al in bed ligt en het huis verder stil is) gewoon wat klanken te maken, en maar te kijken wat er ontstaat: toevalsmuziek noem ik dat.
Maar na een tijdje kreeg ik toch echt behoefte om op les te gaan, echt te leren spelen. Toen de opleiding bijna afgerond was in september 2019, heb ik contact gezocht met Judith Jamin, mijn harpdocent tot op heden.
Bij onze eerste kennismaking vertelde ik over mijn liefde voor ballet en de conservatoriumtijd in Den Haag: toevallig bleek zij in dezelfde tijd op hetzelfde conservatorium in Den Haag te hebben gezeten, maar dan op de muziekafdeling. Wat ik zo leuk vind aan Judith is haar aanstekelijk enthousiasme voor de harp en de uitstekende tips waarmee ik blijf groeien in techniek maar ook vooral muzikaliteit.
Daarnaast zijn de samenspelgroepen die zij heeft echt een gouden greep, het is ontzettend leuk gebleken om met de andere harpisten van haar school samen te spelen.
